Mijn weg naar rust en acceptatie. Hij loopt de deur van ons appartement uit en daar is het afscheid. De konijnen zijn van slag en ze blijven maar stampen. Daar op de bank zag een perfectionistisch hoofdje een “perfect” wereldje, een nieuw huis en een nieuwe toekomst, langzaam verdwijnen in een zwart gat.
Na een moeilijke tijd, lijk ik toch weer op te bloeien. Een aantal kilo’s lichter en levenservaring rijker, begin ik, de voordelen te zien van het alleen zijn. Ik kan doen wat ik zelf wil, ik kan eten wat ik zelf wil en ik kan mijn thuis maken zoals ik wil. Er is zelfs weer ruimte om aan mezelf te werken. Ik besluit om mijn "innerlijke ik" weer beter te leren kennen en begin enthousiast aan een coaching traject. Binnen dit traject krijg ik meer begrip voor mijn donkere kant, zoals ik een deel van mijn ziel noem. De donkere kant staat voor de kleine littekens die je oploopt in het leven.
Al die jaren van onbegrip, wordt verklaart in de herkenning van een HSP-er, ook wel hoog gevoelig persoon. Eindelijk begrijp ik, waarom ik zo perfectionistisch ben of waarom ik kan verdrinken in eindeloze gedachten en waar mijn creativiteit uit voort komt. Mijn coach leerde mij een aantal zinnetjes om mezelf positief op te laden:
“Ik mag er zijn, Ik doe er toe, Ik ben het waard, Ik ben oké, Ik hoor er bij, Ik doe het goed, Ik ben zichtbaar, ik ben moedig en Ik ben mooi zoals ik ben”.
In mijn ontwikkeling naar een ‘beter’ persoon, wilde ik ook fysiek sterker worden. Want zwak, wilde ik mezelf niet meer voelen. Ik besloot om meer te bewegen. Samen, met mijn moeder, ging ik wekelijks naar een sportschool.
Echter ontwikkelde er langzaam een donkere angst in mij, met een overmatige behoefte naar controle. Hoe kan dit zo ontwikkelen? “ik was toch sterker, het ging toch goed met mij” Het is moeilijk om dit te achterhalen. Wellicht komt het door onverwerkte zaken uit mijn verleden of de overmatige behoefte naar perfectionisme of de sterke invloeden vanuit mijn omgeving en social media. De angst zorgde er voor dat de perfectionistische ik meer bewust werd van zichzelf. En meer ging nadenken over wat andere zouden denken. In mijn hoofd werd ik achtervolgt door gedachten; “ik voel mezelf mooier, nu ik dunner ben”, “Nee, ik mag niet meer aankomen, dan ga ik weer naar de 65 kilo”, “Als ik 55 kilo weeg, is het goed” of “Waarom heb je die reep opgegeten, nu kom je weer aan”. Als perfectionist, moest dit aangepakt worden. Ik werd langzaam steeds obsessiever met mijn voeding en het bewegen. Elke Kilo minder op de weegschaal, voelde veilig. Echter, duurde het even voor mijn omgeving doorhad wat er aan de hand was. Een goede vriendin, zorgde uiteindelijk dat ik hulp ging zoeken. Daar stond het dan op de verwijzing; vermoedelijke DSM-V stoornis: eetstoornis. Daarbij depressieve klachten. Patiënt is zelf diëtiste.
Via mijn Psycholoog leerde ik opnieuw over Mindfulness. Waarom zeg ik opnieuw? Ongeveer 10 jaar eerder, had ik al een poging gedaan voor een mindful leven. Dit werkte destijds even voor mij, maar de innerlijke motivatie was niet juist. Nu sta ik geheel anders in het leven, of ja dat probeer ik. Ik ben dankbaar voor de hulp die ik kreeg vanuit mijn psycholoog. We gingen verder werken met mijn thema, Zichtbaarheid en Zelfacceptatie. In deze reis naar zichtbaarheid en zelfacceptatie vond ik opnieuw mijn creativiteit. Mijn creativiteit was voor mij een manier om mijn gevoel te uiten en mezelf te laten zien.
Hoe mijn creativiteit begon. Het is een regenachtige zondag in het begin van de herfst. Langzaam beginnen de dagen korter te worden, maar ook donkerder. Als klein meisje vond ik dit soort regenachtige dagen, perfect voor een creatief knutselmiddagje.
Al vanaf klein af aan, is er een liefde voor het maken van tekeningen of in het knutselen van een mooi “kunstwerk”. Als het even kon, kroop ik naar mijn “knutsel”-kast beneden in de woonkamer. Deze kast was volgepropt met mijn schoolspullen, maar ook een berg aan knutselmateriaal.
Toen ik vervolgens mijn eerste camera kocht, begon er een passie te ontstaan voor fotografie. Na aanleiding hiervan bedacht ik stiekem het labeltje Photografie by Aver. Ik vond opnieuw een manier om mezelf via beeld te uiten. Daar komt een groot gedeelte van mijn creativiteit ook uit voort. Het is voor mij een manier om mezelf te uiten.
Mijn toekomst. Mijn ‘kunst’ is een persoonlijke schatkamer. Het delen van deze schat, is persoonlijk en moeilijk.